Aktualności

.

Stanisław Teodorowski, 84 lata

Gdy byłem w II klasie szkoły podstawowej uczyłem się w szkole pod lasem nr1, rocznik 1938-1939.

Sukiennice częściowo były drewniane, łatwo się paliły podczas pożaru, tego dnia był duży wiatr. Niemcy nie pozwolili ugasić Polakom ognia. To co pamiętam, że w sukiennicach mieściła się cukiernia pani Cybulskiej, była to jedyna Polka prowadząca tam cukiernie. Reszta sprzedających to byli Żydzi. W sukiennicach było można było kupić ciasta i słodycze, które też można było zamówić na różne okazje i do domu wraz z dostarczeniem. Sprzedawcy byli bardzo mili nie trzeba było od razu płacić za ciasta, rachunki można było uregulować później. Jako mały chłopiec chodziłem tam z kolegami na słodkie bułki, a tata później za nie płacił. Rzadziej dostępne były owoce południowe, kawa, herbata, alkohol. Dwanaście pozostałych sklepów było wyposażonych w artykuły spożywcze, towary przemysłowe a nawet biżuterie i bieliznę. Ponadto było można kupić wykonywane przez kowala artystyczne zawiasy do drzwi. Proponowano także drobne usługi tj. ostrzenie nożyków, noży i nożyc, naprawa maszynek do mięsa, urządzeń kuchennych. W dni targowe najwięcej było rolników, którzy zaopatrywali się w potrzebne rzeczy.

W sukiennicach handlował obłąkany pan Szmerko (wysoki), kręcił się często koło sklepu pani Cybulskiej. Niegdyś piękna, młoda żydówka poczęstowała go słodyczami, Szmerko się w niej zakochał, a po jej przedwczesnej śmierci, z którą nie mógł się pogodzić wykopał jej ciało.

Obszar sukiennic nie był duży, a powierzchnia pojedynczych kramów była bardzo mała. W oczy rzucały się pół drzwi- pół szyby, a każde z pomieszczeń miało oddzielny szyld.

Pani Honorata Wołągiewicz, 95lat

Furmanki z końmi załadowane towarem zatrzymywały się przy sukiennicach. Na rogu sukiennic była apteka Domosławskiego. W sukiennicach można było kupić słodycze, które sprzedawano przy ulicy głównej. Oprócz tego dostać było można towary rolnicze, różnego rodzaju materiały, łańcuchy, wiadra.

Mąkę do pieczenia chleba na całe miasto dostarczał Żyd Popławski. Część sprzedawców żydowskich z sukiennic uciekła i wyjechała z Sejn przed Niemcami.

Ryszard Łabanowski, 82 lata

Inna nazwa sukiennic- filary

Uczeń I klasy szkoły podstawowej. Rok szkolny 1938/1939.

Sukiennice stały frontem do ulicy w stronę kościoła. Z przodu sukiennic było targowisko- ulica wyłożona brukiem. Były w nich sklepiki (12 sklepów), gdzie sprzedawali Żydzi.

- sklep z tornistrami

-sklep z rybami i śledziami z beczki

-sklep z rzeczami do zakładu szewskiego (narzędzia szewskie, gwoździe, tekstylia)

-sklep bławatny z materiałami do szycia (guziki, igły, nitki)

-sklep z artykułami spożywczymi

Sprzedawcy w sukiennicach byli bardzo mili i można było się z nimi targować. Pierwsze sukiennice były drewniane. Te żydowskie sukiennice były murowane. W tym samym czasie wybudowano sukiennice i ratusz sejneński. Po wielkim pożarze sukiennic zostały tylko gruzy. Niemcy spędzili ludzi z okolicznych wsi, część gruzu z pożaru wywieziono na drogę z kierunku Zalewskich za cmentarzem.

Jadwiga Fejfer, 87 lat

            Zaczęła cichutkim głosem… Pamiętam sukiennice jako maleńka dziewczynka, uczęszczałam wtedy do II-III klasy podstawowej rok 1938-1939. Często wracając ze szkoły zatrzymywałam się przy sukiennicach i patrzyłam jak inni ludzie robią zakupy. Żydzi zapraszali do robienia zakupów, ale wiadomo dawne lata nie były tak dostojne jak dzisiejsze, rodzice nie mieli tyle pieniędzy co teraz, było biednie, a zarazem skromnie. Tak więc te zakupy były również ograniczone w pewnym stopniu. Kupowałam zazwyczaj to co ojciec mi nakazał, a były to artykuły tj. rozkrojona tabaka, gdyż mój ojciec często palił papierosy( zwijał tą tabakę, później owijał sznurkiem i podpalał). Wizualnie sukiennice były piękne, takie duże gotyckie drzwi, wykończone zakolem, zachwycały mnie swym wyglądem i strukturą. Mówiło się na nie kramy, czyli sukiennice. Na około szerokie chodniki, wewnątrz były to ciemne pomieszczenia, w których paliły się światła z tyłu widoczne było jedno okno zasunięte sukiennicą. Po środku stały wysokie,  drewniane lady, a artykuły spożywcze tj. słodycze, owoce, chleb, miód, mówiono na nie łokieciowe, ponieważ były zawsze dostępne w sklepach. Dla dzieci ten okres był bardzo ciężki, gdyż częste zaglądanie do wewnątrz sklepów sprawiały niedosyt w formie kupowania, ponieważ każde z dzieci starze czy młodsze pragnęło zaspokoić swoje pragnienie odnośnie słodyczy czy też innych artykułów spożywczych. W 1941 roku, na przełomie października spłonęła część sukiennic, historia wielu pokoleń, płomienie szybko objęły obszar połowy miasta. To tyle ile pamiętam z historii, która właściwie była cząstką mojego życia.