Aktualności

Jadwiga Fejfer, 87 lat

            Zaczęła cichutkim głosem… Pamiętam sukiennice jako maleńka dziewczynka, uczęszczałam wtedy do II-III klasy podstawowej rok 1938-1939. Często wracając ze szkoły zatrzymywałam się przy sukiennicach i patrzyłam jak inni ludzie robią zakupy. Żydzi zapraszali do robienia zakupów, ale wiadomo dawne lata nie były tak dostojne jak dzisiejsze, rodzice nie mieli tyle pieniędzy co teraz, było biednie, a zarazem skromnie. Tak więc te zakupy były również ograniczone w pewnym stopniu. Kupowałam zazwyczaj to co ojciec mi nakazał, a były to artykuły tj. rozkrojona tabaka, gdyż mój ojciec często palił papierosy( zwijał tą tabakę, później owijał sznurkiem i podpalał). Wizualnie sukiennice były piękne, takie duże gotyckie drzwi, wykończone zakolem, zachwycały mnie swym wyglądem i strukturą. Mówiło się na nie kramy, czyli sukiennice. Na około szerokie chodniki, wewnątrz były to ciemne pomieszczenia, w których paliły się światła z tyłu widoczne było jedno okno zasunięte sukiennicą. Po środku stały wysokie,  drewniane lady, a artykuły spożywcze tj. słodycze, owoce, chleb, miód, mówiono na nie łokieciowe, ponieważ były zawsze dostępne w sklepach. Dla dzieci ten okres był bardzo ciężki, gdyż częste zaglądanie do wewnątrz sklepów sprawiały niedosyt w formie kupowania, ponieważ każde z dzieci starze czy młodsze pragnęło zaspokoić swoje pragnienie odnośnie słodyczy czy też innych artykułów spożywczych. W 1941 roku, na przełomie października spłonęła część sukiennic, historia wielu pokoleń, płomienie szybko objęły obszar połowy miasta. To tyle ile pamiętam z historii, która właściwie była cząstką mojego życia.

Ireneusz Okulanis z Sejn

            Byłem zaledwie 11-letnim chłopcem, kiedy odkryłem piękno sejneńskich sukiennic. Opisując w skrócie jak wyglądały sukiennice, mogę powiedzieć była to podkowa, która liczyła około 12 sklepów handlowych. Na zewnątrz alejka podparta filarami, a na około drzwi w stylu barokowym, piękny widok. Wewnątrz tych sklepów wygląd był różny, często napotkałem w nich bałagan lub ład. Zawartość sklepów była przeróżna, zapamiętałem najbardziej artykuły spożywcze. Wiadomo jak to mały chłopiec uczyłem się wtedy w szkole podstawowej i dzieci przynosiły ukradkiem słodycze. Zazdrość niesamowita. Dlatego moja chęć do kupna słodyczy rosła wraz z pychą. Rodzice często wysyłali mnie na zakupy, kupowałem artykuły, które były potrzebne w domu np. cukier, owoce, tabaka do robienia papierosów  dla ojca, jak i sobie lekkie łakocie. Ekspedientki  były miłe, zawsze elegancko ubrane. W pamięć wbiły mi się beczki z rybą, a także miód, cebula, kawałki surowej słoniny. Końcowy okres, gdy spaliły się sukiennice, był okresem smutnym. Pamiętam jak dziś chłodny październik, ogień szybko przedzierał się na ulicę Gumienną, paliły się domy, ludzie ratowali się jak mogli. Część osób wychodziło przez okna. Sukiennice były wielką ruiną, widok cegieł został trwale zapamiętany w mojej pamięci.

Prezentujemy Państwu cykl wspomnień o dawnych sukiennicach w relacjach mieszkańców Sejn. Na początek wspomnienia pani Ireny Zajkowskiej- Łabanowskiej.

Utrwalone w dziecięcej pamięci…

            Są to momenty i zdarzenia z pobytu z rodzicami w sklepikach, które znajdowały się w sejneńskich sukiennicach .

            Bardzo dobrze pamiętam sklep z zabawkami . Porcelanowe laleczki, pajace, zwierzęta ustawione na półeczkach , rozpalały do czerwoności moją dziecięcą wyobraźnię . Kojarzyłam to wszystko z różnymi bajkami, które opowiadał dziadek  Serafin chrzestna mama Helena. Stąd miałam piłkę, świnkę-skarbonkę i muszlę kupioną przez mamę. Muszle w tym sklepiku zawsze mnie interesowały i ciekawiły, bo pani sprzedawczyni przykładała do mego ucha i wtedy słyszałam piękny szum wody.

            Zachodziliśmy również do sklepu ze słodyczami. Tu zaciekawiły mnie cukierki w dużym słoju z czerwonym zwierzątkiem na opakowaniu. Wydawało mi się, że one pływają. Tata tłumaczył, że są to raki, a cukierki nazywają się raczki. Potem kilka razy robiliśmy ”rakowe” zakupy, a przy okazji były kolorowe sopelki, cebulki i jeżyki. Słodycze podawała starsza pani w jasnym fartuszku z bardzo ciekawą czapeczką na głowie.

            Pamiętam również moment zakupów w sklepiku z różnymi drobiazgami z metalu, drewna, gliny i bambusa. Na podłodze stały garnki i rondle miedziane różnej wielkości. W pomieszczeniu panował bałagan.

Turyści z Bydgoszczy przez chwilę towarzyszyli twórcy podczas pracy nad obrazem "Bitwa pod Grunwaldem". Obraz powstaje dzięki wsparciu Urzędu Marszałkowskiego w Białymstoku.

Przegląd Sejneński, nr 11/9