Aktualności

Ireneusz Okulanis z Sejn

            Byłem zaledwie 11-letnim chłopcem, kiedy odkryłem piękno sejneńskich sukiennic. Opisując w skrócie jak wyglądały sukiennice, mogę powiedzieć była to podkowa, która liczyła około 12 sklepów handlowych. Na zewnątrz alejka podparta filarami, a na około drzwi w stylu barokowym, piękny widok. Wewnątrz tych sklepów wygląd był różny, często napotkałem w nich bałagan lub ład. Zawartość sklepów była przeróżna, zapamiętałem najbardziej artykuły spożywcze. Wiadomo jak to mały chłopiec uczyłem się wtedy w szkole podstawowej i dzieci przynosiły ukradkiem słodycze. Zazdrość niesamowita. Dlatego moja chęć do kupna słodyczy rosła wraz z pychą. Rodzice często wysyłali mnie na zakupy, kupowałem artykuły, które były potrzebne w domu np. cukier, owoce, tabaka do robienia papierosów  dla ojca, jak i sobie lekkie łakocie. Ekspedientki  były miłe, zawsze elegancko ubrane. W pamięć wbiły mi się beczki z rybą, a także miód, cebula, kawałki surowej słoniny. Końcowy okres, gdy spaliły się sukiennice, był okresem smutnym. Pamiętam jak dziś chłodny październik, ogień szybko przedzierał się na ulicę Gumienną, paliły się domy, ludzie ratowali się jak mogli. Część osób wychodziło przez okna. Sukiennice były wielką ruiną, widok cegieł został trwale zapamiętany w mojej pamięci.

Prezentujemy Państwu cykl wspomnień o dawnych sukiennicach w relacjach mieszkańców Sejn. Na początek wspomnienia pani Ireny Zajkowskiej- Łabanowskiej.

Utrwalone w dziecięcej pamięci…

            Są to momenty i zdarzenia z pobytu z rodzicami w sklepikach, które znajdowały się w sejneńskich sukiennicach .

            Bardzo dobrze pamiętam sklep z zabawkami . Porcelanowe laleczki, pajace, zwierzęta ustawione na półeczkach , rozpalały do czerwoności moją dziecięcą wyobraźnię . Kojarzyłam to wszystko z różnymi bajkami, które opowiadał dziadek  Serafin chrzestna mama Helena. Stąd miałam piłkę, świnkę-skarbonkę i muszlę kupioną przez mamę. Muszle w tym sklepiku zawsze mnie interesowały i ciekawiły, bo pani sprzedawczyni przykładała do mego ucha i wtedy słyszałam piękny szum wody.

            Zachodziliśmy również do sklepu ze słodyczami. Tu zaciekawiły mnie cukierki w dużym słoju z czerwonym zwierzątkiem na opakowaniu. Wydawało mi się, że one pływają. Tata tłumaczył, że są to raki, a cukierki nazywają się raczki. Potem kilka razy robiliśmy ”rakowe” zakupy, a przy okazji były kolorowe sopelki, cebulki i jeżyki. Słodycze podawała starsza pani w jasnym fartuszku z bardzo ciekawą czapeczką na głowie.

            Pamiętam również moment zakupów w sklepiku z różnymi drobiazgami z metalu, drewna, gliny i bambusa. Na podłodze stały garnki i rondle miedziane różnej wielkości. W pomieszczeniu panował bałagan.

Turyści z Bydgoszczy przez chwilę towarzyszyli twórcy podczas pracy nad obrazem "Bitwa pod Grunwaldem". Obraz powstaje dzięki wsparciu Urzędu Marszałkowskiego w Białymstoku.

Przegląd Sejneński, nr 11/9

Mieszkałem w lokalu kasy pogrzebowej, a właściwie zajmowałem złączony z nią wspólnymi drzwiami mały pokoik.Mieszkanko to mieściło się w odrapanej zębami czasu kamiennej, pamiętające dobrze zamierzchłe średniowiecze w dzielnicy t.zw. „Stare Miasto”. Pierwszy raz (nie należy niniejsza wzmianka- zdanie nie do odczytania- charakterystyczne) ujrzałem swoją siedzibę godzinie północnej, symbolizującej początek panowania wszelakiego gatunku zjaw i demonów.