Wojna polsko-rosyjska 1830–1831 – polskie powstanie narodowe przeciwko Imperium Rosyjskiemu, które wybuchło w nocy z 29 na 30 listopada 1830 roku, a zakończyło się 21 października 1831 roku. Zasięgiem swoim objęło Królestwo Polskie i część ziem zabranych (Litwę, Żmudź i Wołyń).
Przebieg i charakter walk:
– 29/30 XI 1830 “Noc Listopadowa” (nieudana próba aresztowania wielkiego księcia Konstantego przez Sprzysiężenie Podchorążych, przejęcie Arsenału przez ludność Warszawy, wycofanie wojsk rosyjskich z Warszawy)
– radykalizacja nastrojów w sejmie Królestwa Polskiego – uchwała o detronizacji cara jako króla polskiego,
– od stycznia 1831 r. regularna wojna między armią polską i rosyjską (Rosja zaatakowała w odpowiedzi na uchwałę sejmu o detronizacji cara)
– najkrwawsza bitwa – Olszynka Grochowska (II 1831: udana obrona Warszawy przed rosyjskim szturmem; 17 tys. ofiar obu stron)
– walki toczyły się też na ziemiach wcielonych do Rosji (Litwa – m.in. oddział partyzancki Emilii Plater)
– główni dowódcy: Józef Chłopicki, Jan Skrzynecki (częste zmiany, łącznie 8 wodzów)
– początkowe sukcesy armii polskiej (Wawer, Dębe Wielkie, Iganie) zaprzepaszczone przez nieudolność polityków i niewiarę generałów w zwycięstwo
– przełom – V 1831 klęska wojsk polskich pod Ostrołęką, IX 1831 rosyjski szturm Woli i zajęcie Warszawy
W Powstaniu Listopadowym masowo wzięli udział również sejneńscy uczniowie. Wraz ze swymi wykładowcami, opuszczając mury szkoły mieszczącej się w klasztorze podominikańskim w połowie listopada 1830 roku, kierując się przez Suwałki, Augustów do Łomży, a stamtąd do Warszawy.