Unikatowe dokumenty z Sejn z XIX wieku odnalazÅ‚y siÄ™ w Moskwie, dziÄ™ki zaprzyjaźnionym osobom trafiÅ‚y do zbiorów muzealnych. Pisma zawierajÄ… życiorysy „Bieg życia” księży Diecezji SejneÅ„skiej sporzÄ…dzone na proÅ›bÄ™ biskupa sejneÅ„skiego Konstantego Ireneusza ÅubieÅ„sakiego.
Biskup ÅubieÅ„ski urodziÅ‚ siÄ™ 19 lutego 1825 w Warszawie]. Syn Henryka i Ireny z Potockich, brat Edwarda i Juliana, bratanek Tadeusza, biskupa pomocniczego kujawsko-kaliskiego. Studia odbyÅ‚ w Kielcach i w Warszawie. 2 czerwca 1849 przyjÄ…Å‚ Å›wiÄ™cenia diakonatu, a 15 lipca 1849 prezbiteratu.
Pełnił posługę kapłańską w parafii Świętego Krzyża w Warszawie, w Wiskitkach i w parafii św. Katarzyny w Petersburgu. W 1860 został proboszczem w Rewlu. Okazywał ugodową postawę wobec rządu rosyjskiego, nie popierał powstańczego ruchu narodowego.
16 marca 1863 papież Pius IX prekonizowaÅ‚ go biskupem diecezjalnym diecezji sejneÅ„skiej. Z powodu wykazywania krytycznej postawy wobec powstania styczniowego miaÅ‚ trudnoÅ›ci z uzyskaniem Å›wiÄ™ceÅ„ biskupich, które otrzymaÅ‚ dopiero 20 grudnia 1863 w katedrze ÅšwiÄ™tej Trójcy w Janowie Podlaskim. KonsekrowaÅ‚ go Piotr PaweÅ‚ SzymaÅ„ski, biskup diecezjalny podlaski, w asyÅ›cie Józefa Twarowskiego, biskupa pomocniczego podlaskiego, i Henryka Ludwika Platera, biskupa pomocniczego warszawskiego. Zawczasu, 3 października 1863, odbyÅ‚ ingres do katedry Nawiedzenia NajÅ›wiÄ™tszej Maryi Panny w Sejnach. PrzyczyniÅ‚ siÄ™ do renowacji koÅ›cioÅ‚a katedralnego i budowy paÅ‚acu biskupiego.
Za wyrażenie sprzeciwu wobec wysłania delegata do rządowego Kolegium Rzymskokatolickiego w Petersburgu został 31 maja 1869 deportowany w głąb Rosji. Zmarł w drodze 16 czerwca 1869 w Niżnym Nowogrodzie. Jego niespodziewana śmierć wzbudziła podejrzenia, że został otruty.